Onlangs werd ik op fb door John B. Hensbergen International uitgenodigd om lid te worden van zijn Foundation. Het is een forum op fb waar kunstenaars van over de hele wereld hun werk aan bieden.
Zo nu en dan reageer ik op een melding van een nieuw kunstwerk dat is geplaatst.
Zo kwam ik in contact met het werk van Lisandro Ramaciotti en ik ben totaal flabergasted; zo intrigerend en mooi vindt ik het. En leerzaam. Hoe doet hij het? Het is werk met olieverf en collage.
Ga het bij een volgend portret ook uitproberen. Of al bij dit portret?
Ik zie er tegenop te beginnen; het is een zacht gezicht.
Wil het met wassen en inkt aangeven en daarna ( zoals de oude meesters van de aquarel het deden) met aquarel ‘inkleuren.’
Ik draai er wat om heen voordat ik begin.
Je kunt als maker van Kunst geen mensen pleasen. Dan houdt alles op. Het vraagt om een totale, nooit afnemende dienstbaarheid aan het eigen zelf.
Dat is tegelijkertijd de spirituele kant van Kunst; het steeds dieper verzinken in Zelf. Met altijd weer de ontdekking dat dit een staat van zijn is waar het ego geen ( of maar een bescheiden) rol speelt.
Kunst hangt in deze zin in dezelfde afdeling als religie ( nee, niet de – er is een woord voor,maar ik kom er niet op: de geformaliseerde religie; het gaat meer over mystiek: ontdaan van elk etiket) en -zo vermoedt ik – echte wetenschap.
Pleasen, succes willen scoren, doen wat mensen graag willen (zien) haalt je daarvan weg en maakt verbrokkelt je authenticiteit.
Zo kom je als maker van Kunst altijd jezelf tegen; daar waar je wel wil pleasen, waar je wel erkenning wilt en bereidt bent je ziel en zaligheid voor een paar ‘zilverlingen‘ te verkopen.
En uiteindelijk verlies je. Immers, zielloze kunst boeit niet.
Tijdens het werken hoor ik Nuit Calme van de Nederlands, joodse componiste Henriette Bosmans.
Mijn doosje met Oost-Indische inkt lag aan de verkeerde kant ( links van mij); hierdoor ontstonden twee vlekken. Denk dan altijd aan Andy’s Warhold: Devine mistakes. En laat het voorlopig zo.