Vandaag schijnt de zon terwijl ik zit te werken en het rode gordijn weerspiegelt het rood op mijn gezicht.
Het heeft wel ‘drama‘ dit portret; en daar houd ik wel van!
Ik dacht ‘ik laat het zo‘, maar als ik het portret klaar maak voor te posten, denk ik ‘nee, bij de hals moeten nog wat schaduwpartijen en de ketting kan net nog iets meer uitgesproken.’ Morgen dus.
Ik vind het een ‘hard’ bestaan; het kunsten maken.
Je werk en werkt en werkt en geeft het beste van je zelf. En hoe vaak is er niet de teleurstelling ( bij mij wel), dat het toch niet is wat je hoopte. Zoals een bekende uitspraak: het is 99% bloed, zweet en tranen en 1% glorie.
Zoiets in ieder geval. Soms, denk ik wel eens: Waarschijnlijk zien mensen dat niet eens; al het zwoegen wat achter een oeuvre ligt.
In die zin sterkt het het karakter; het vraagt om volharding en moed houden.