Er lijkt een soort van rust in mijn werk(en) te komen. Nu ik besloten heb te stoppen met lesgeven aan mijn eigen Sophia Academie voor Creatieve Ontwikkeling en mij geheel en al te gaan wijden aan het schilderen, lijkt er iets in mij te veranderen.
Vandaag een voorstel gedaan aan het Singer Museum in Laren. Ogenblikkelijk krijg ik een mail terug van de directeur Jan Rudolf de Lorm, dat mijn voorstel op dit moment niet past in het programma van het museum. Even ben ik teleurgesteld en moet ik iets wegslikken.
Dat duurt maar heel kort. Er komt een nieuw ‘ik’ naar boven. Deze scheppende mens die zich niet door anderen laat bepalen.
Het is een gemiste kans voor het Singer Museum in Laren.
Deze mail betekent, dat er iets beters op mij wacht.
Dat is de mood waarin ik kom. Waar ik ‘vroeger’ zou gaan twijfelen aan mijn eigen kunnen, komt dit niet ter sprake. Ik voel dat dit komt, omdat ik een keuze heb gemaakt. Ik heb bepaald dat mijn leven nu in dienst staat van mijn werk en het promoten daarvan. That’s the story! Wat iemand anders daar van vindt, is niet langer meer aan de orde.
He, wat fijn.
Het werkje is klaar. Ik hou van het schilderen van glas. En hier met de kleurrijke ondergrond is het helemaal een samen komen van kleuren. Wat ik ook van mij af heb laten glijden is mijn hang naar perfectie. Het lijkt, dat ik ‘daar niet meer aan doe.’
Jazeker, ik ga tot het ‘gaatje’; dit wil zeggen, geef de beste versie van mijzelf. Maar, dat is iets anders dan perfectie.
De mandarijn ( en vooral de schil) zou ‘overtuigender‘ kunnen, maar ik vind het goed zo. Het heeft iets moois zo, dat wat onaffe.
Het werk zal misschien een paar weken stil liggen in verband met het verwijderen van het ‘ijzer‘ uit mijn been. Hoop dat ik snel weer verder kan met de serie stillevens.
Ondertussen ga ik planes op the head tekenen; kan ik doen terwijl mijn been geneest.
