Ben nog steeds een beetje ‘huilerig’ ( minder dan gisteren, gelukkig).
Zo’n onzekerheid die mij overvalt als ik ga beginnen met werken. De angst voor mislukking.
Ik vraag me af of anderen dit ook kennen?
Er is maar één remedie en dat is aan het werk te gaan.
Ga vroeg starten en heb zo’n twee uurtjes om te werken.
Denk aan mijn leraar Ruud Krijnen: het is een vorm van ‘aanvallen.’
Een oog schilderen, vraagt om geduld en intuïtie.
Kleine vlekjes. Wanneer water toevoegen? Wanneer eerst laten drogen ( en even elders aan het werk gaan)?
Het is een heel fijntjes opbouwen.
Eigenlijk geldt dit voor elk portret.
Ergens is er een ‘balans gevoel.’ Oh, daar zoekt iets nog voor invulling. Er naar luisteren.
Zo is het ook een dans in kleur en vorm
Dit kwam ik tegen op Facebook: Design Icons ( Dit weekend )
Mensen die niet schilderen ( of ander soort kunst maken); beseffen zij wel hoe ‘pijnlijk‘ het scheppingsproces kan zijn? Misschien ook wel; en is dat de bewondering die ze voor de scheppende hebben. Het weten dat zij/hij de moed heeft gehad er door heen te gaan. Ook al is het misschien onbewust.