Het laatste deel is niet altijd het meest gemakkelijke; er treedt een soort vermoeidheid op en juist nu vraagt het werk een grote concentratie. Ik kan geen grote bokkensprongen maken zo aan het einde, en tegelijkertijd moet er altijd weer de bereidheid zijn ‘to kill your darling.’ Behoudendheid in de letterlijke zin van het woord is de dood in de pot.
Het vaak een fase die ‘pijn doet.’
Ik bekeek gisteren en vandaag de serie Wild Wild Country op Netflix over Bagwan (Osho).. In deze 6-delige serie kwam het beeld voor van de rups die zich ontpopt. Hoe zij zich uit het keurslijf wringt en worstelt. Zo is het ook met een schildering/tekening. Vaak in ieder geval. En zeker in de laatste fase.
En de teleurstelling ligt op de loer. Na al het werken, is ‘het volmaakte‘ beeld niet gerealiseerd.
Dan is het achter je laten wat er is ( geweest) en weer opnieuw een nieuw werk aanpakken.
Kunst is in die zin – lijkt er vaak op – ook levenskunst
Die laag waar spiritualiteit de scepter zwaait.