Mijn belofte gestand gedaan en als eerst bezigheid van de dag gaan schilderen.
Het blijft een proces; ik had geen zin. ‘Ik heb geen zin in dit portret, ‘ dacht ik bij mijzelf.
En als ik dan toch mijn penselen, mijn aquarelverf pak en ga werken, komt het boeien, het vrij zijn.
Want daar gaat het waarschijnlijk om; het vrij zijn om te doen. Zien, doen, zien doen, zien doen. Zonder al te veel vragen. Vragen belemmeren het proces. Ook de oordelen. Dit ‘hoort‘ bruin te zijn, bijvoorbeeld, terwijl mijn oog zegt ‘oranje.’
Dat is het geschenk van discipline; voorbij het gangbare te gaan. Geen zin hebben, kan een tegenstand zijn en de discipline helpt je hier door heen. Waar je dan vaak de pot met goud aan het einde van de regenboog vindt.
Ik zie dat het neusgat aan de linkerkant wat te hoog zit. Nu eerst alles goed laten drogen en dan kan ik het wat bij tekenen.
Deze afbeelding vond ik op Twitter. Weet de naam niet van degenen die het heeft gemaakt. Wel mooi.
