Ben moe van het portret van Halina Reijn; het heeft mij veel ‘gekost.’ Het is dat tot het gaatje gaan. Sommige portretten gaan als het ware vanzelf. Bij andere ga je tot op de bodem ( van je kunnen.) Dit portret zat tegen het laatste aan.
Dan dendert de trein van de 365 dagen een portret door; er is geen tijd voor op adem komen. Een nieuw portret wacht al weer.
Zoek iets meer rustig en kwam uiteindelijk bij Janine Janssen terecht een violiste die ik heel erg bewonder. Het voordeel van deze artieste is, dat er genoeg mooie foto’s bestaan. ( o.a. voor cd-hoezen)
Ik heb er een gekozen waarin ik de gedrevenheid van een artiest als Janine in terug vindt. Dat moet ook wel wil je zo ver komen en zo succesvol zijn als zij is.
Janine ( Janine Jansen 2010 Paul Cohen documentaire.
Werkte in het vorige portret met een 4B potlood. Het is heel direct; alles staat er meteen. Soms is dat o.k. Voor vandaag begin ik met 2B, dat is een rustiger variant. Ik werk altijd met heel scherpe punt en ben dan ook voortdurend aan het slijpen. Soms moet dit ( nerveuze?) geslijp iemand vreemd overkomen. Het is hoe ik werk.
Het is als het ware een tastorgaan waarmee ik de vorm aftast. Ik teken dan ook met een lange punt.
Als ik het meet, is de punt bijna 2 cm lang; hoe langer hoe beter. Ik heb mijn potlood heel losjes vast aan de boven kant en zo ‘scan‘ ik de vorm.
Terwijl ik teken, luister ik naar een concert van Janine Jansen: Mendelson Violin Concerto in E minor. Het leuke is, dat je emotioneel geleid wordt tijdens het spelen.
Op Twitter is veel moois te vinden; ook veel women’s art:
Andrea Kowich: Staying with the Ladies