De kunst is om het allemaal niet zo belangrijk te vinden. Jezelf ( ik mijzelf) niet zo belangrijk te vinden.
Als ik dat wel doe, ga ik moeilijk doen en zuchten.
Als ik het niet doe, kan ik spelen, me laten verrassen en blij zijn.
Het is het ‘ego’ wat er tussen komt. Niet erg; want dat is wat ons als kunstenmakers te doen staat; het ego een veel meer bescheiden plaatst toe kennen dan zij ( door opvoeding/cultuur/karakter et cetera) zichzelf vaak toeeigent.
Mijn eigen ervaring is, dat je er vaak tegenop moet lopen en zo ontdekken dat ‘het’ niet werkt.
Dat je eigen belangrijkheid ( ego) loslaten veel meer vreugde geeft ( in wat je aan het doen bent) en tenslotte meestal altijd je daar naar toe leidt waar je wil(de) komen.
Ben net naar een acupuncturist geweest en ik merk dat mijn ogen wazig zijn.
Nu ja, dat is wel in lijn met dit portret.
Mijn favoriet: Cecilia Bartoli
En zelfvertrouwen; dat het wel goed komt. Maar, misschien is dat wel hetzelfde als het ego minder plek geven.
Op Twitter ( @365dageneenportret) is veel moois te zien:
David Galchut