Er zijn van die dagen dat de rust er is. Het in mijzelf verzonken zijn.
Wat betekent dat?
Dat ik vooral bezig ben met het plezier van het schilderen. Het avontuur ervan.
Gisteren met de zangles had ik een bijzondere ervaring.
Ik ben een paar jaar geleden zangles gaan nemen, omdat ik niet durf(de) te zingen. Dat was een echte blokkade.
Uiteindelijk was het mijn eerste pianoleraar, die mij min of meer dwong om te gaan zingen.
Zoals hij zei: ‘Als je piano wilt spelen, moet je ook zingen.’
Of het waar is, laat ik even in het midden; hoe dan ook, het had tot gevolg, dat ik mijn angst om te zingen ging aanpakken.
Daar ben ik nu al meer dan drie/vier jaar mee bezig.
Mijn nieuwe zanglerares heeft een eigen zang-methode ontwikkelt.
Voor wie mijn lessen heeft gevolgd: het lijkt op het blindelings contourtekenen, maar dan met de stem.
Het enige en enkele waar ik mij tijdens de zangles mee moet bezig houden, is mijn adem.
Zoals mijn lerares zegt: Je adem is de rivier en de stem wordt er ( als vanzelf) op mee gevoerd.’
Wie leert bllindelings contourtekenen, ontdekt dat hij/zij door dit te doen, kan tekenen.
Gisteren had ik op het einde van de les deze ervaring: mijn stem zong zichzelf. Als het ware.
Het is een boven jezelf uitstijgen. Wat het doel is van elke kunst.
Als je in deze modus bent, is er die stilte en dat in jezelf verzonken zijn. De buitenwereld met verwachtingen en/of eigen verwachtingen spelen dan geen rol meer.
Bijna klaar. Nog net niet. Morgen
Kwam dit op Twitter tegen; Walter Schnackenberg. De kracht van rood/geel/blauw en dan zoveel wit en zwart als balans. Heel mooi.
