Het gebeurt niet zo vaak, dat ik iemand zo weinig tref als bij Willem Alexander het geval is,
Dat vraagt om een nieuwe poging.
De schilder Kenne Gregoire ( wie ik bewonder) kreeg de opdracht een portret van Willem AlexAnder te schilderen. Liever had hij Maxima als onderwerp gehad, zo zei hij. Willem Alexander vond hij zo ‘gewoontjes‘ waardoor het – zo meende hij – voor hem als schilder niet zo interessant was. ( Het interview vind je op zijn website.)
Ik ben het daar niet helemaal mee eens. Ik vind Alexander wel een interessante kop hebben; Zoals ik al eerder zei: de tegenstelling tot een breed en fors gezicht en dan met de zachtheid in ogen en een lijn van de mond die heel sprekend is.
Daarom een nieuwe poging.
Ben nu actief op Twitter. Het laatste portret van Willem Alexander heeft tot nu toe bij 1600 mensen op hun tijdlijn gestaan.
Ik merk dat ik er mee moet leren omgaan.
Er is meer druk. Tenminste, zo ervaar ik het. Voor mij betekent het, dat ik niet graag iets plaats waar ik niet helemaal achter sta.
Kan ik de druk aan? Ik denk het wel. Het is de ervaring van bijna 20 jaar tekenen, die maakt dat ik ergens in mijzelf een ‘verstild’ plekje heb.
Hier doe ik niets voor iemand anders, niet voor applaus of anderszins; vanuit dit gebied in mijn binnenste ben ik stil en vanuit die stilte neem ik waar en werk ik.
Het is een vorm van fundament wat ik in de loop van de jaren heb opgebouwd; wetend waar het echt om gaat.
Om het waarnemen, om daar – in dat gebied te zijn waar het scheppend plaats vindt.
Zoals mijn schilderleraar Ruud Krijnen eens zei: ‘Het ( kunstenaar) is een spirituele reis.’
Hij heeft daarin gelijk. Daar gaat het om. De resultaten ( het werk) is voor de buitenwereld ( om van te genieten.) Voor de kunstenaar is dan het werk al gedaan.
Zolang ik vast kan houden aan dit ‘weten’ ( innerlijk) is er geen druk ( geen moeten) tijdens het tekenen en schilderen.
Ik ben genoeg verankerd in dit gebied om de druk van een groot podium als Twitter aan te kunnen.
Geloof ik. Ervaar ik.
En, als je iets niet uitprobeert, kom je er ook niet achter wat het voor je kan betekenen.
Ik vind het een heel opwindend idee, dat de hele wereld het podium is voor heel veel mensen en ze met elkaar in contact brengt. Ik vind dit heel, heel exciting.
Een heel nieuw potlood slijpen en met goede moed opnieuw starten met dit portret.
Hij is moeilijk de man. Wat is het toch, dat ik hem er zo moeilijk in krijg?
De neus was te lang. Uiteindelijk gebruikte ik als oplossing wat ik ook mijn leerlingen in de lessen leer.
‘Kijk naar deze driehoek.’
Zo nu is het beter, hier kan ik mee verder.
Voor al mijn bloglezers: een heel gelukkig en liefdevol 2018 toegewenst!
