Het is zaterdag vandaag en ik begin vroeg aan het portret te werken. Dat is zoveel lekkerder.
Misschien is het dat ik toch te weinig discipline heb. Een collega-kennis en schrijfster (…) zet door de dag heen alles opzij om te kunnen schrijven. Dat zit in haar systeem.
Nu heeft ze wel een partner die ook een inkomen verzorgt en dat maakt alles financieel vaak makkelijker; ik hou mijn eigen broek op zogezegd.
Niettemin; het zit in haar systeem om het schrijven aan haar nieuwste boek altijd voorrang te geven.
Zo’n strak harnas; ik geloof niet dat ik dat aankan.
Overigens; werk ik toch wel redelijk gedisciplineerd. Niet altijd; zoals gisteren, dan stel ik het maar uit en maar uit om aan het werk te gaan. Andere besognes laat ik dan voor gaan.
Ooit las ik in een artikel van een succesvol musicus (vrouw): ‘discipline maakt mij gelukkig.”
Ga er toch nog eens over nadenken wat discipline betreft.
Heb plezier in dit portret; er straalt een zachtmoedigheid en ook wat treurigs in. En de beschouwende blik.
Ik vind Willem-Alexander zo op z’n mooist. Los van de glamour van zijn vrouw Maxima, verstild en naar mijn idee een heel eerlijke blik.
Toen ik gisteren om 21.30 begon, was ik toch al wat moe. Ik ga vanochtend het hele portret nog even na. Want dat heb ik echt van het vorige portret ( Whoopi Goldberg) geleerd; als de tekening niet klopt, is het moeilijk ( voor mij) om een goede aquarel te maken.
Wat is tekenen eigenlijk? Voor een deel is het – ergens in je geest/mind– de lijn visueel opslaan/onthouden.
Dat is een deel ervan; hoe beter je dit kunt, des te beter kun je tekenen.
Daaraan vast zit een ander, niet minder belangrijk aspect; je moet leren abstract waar te nemen.
Dat wil zeggen: in lijnen, in vlakken en vormen.
Los van de taal, los van de door woorden gekende werkelijkheid.
Alleen – en daar zit de verbinding met het 1e aspect – kun je de lijnen in hun eigen waarde waarnemen. Zonder dat word wat je tekent een bedenksel.
Het gaat nog verder; later daarover meer.
Hoe dan ook, het vraagt – zoals bij alle Kunst – grote concentratie.
Het is een prachtige lijn van de mond; zo’n mooie boog.
Misschien wil ik het te goed doen; zit er wel nogal aan te prutsen.
Ik krijg het niet voor elkaar; ergens mis ik iets, maar ik zie niet wat.
Het doet me denken aan een vraag, die ik vaak in mijn lessen krijg: ‘Wat maakt nu een portret gelijkend?’ Het is een veelvoud aan kleine details. Ga morgen opnieuw beginnen. Niet opgeven!
Dag Marianne, altijd leuk.om jouw blog te lezen en ook inspirerend. Met wat leedvermaak lees ik over jouw twijfels en gevecht, want af en toe is dat toch? Ik teken en schilder ook, niet zoveel als jij, maar toch steeds vaker, dus daarom mijn leedvermaak, jij twijfelt dus ook nog steeds. Vraag, teken.en aquarelleer jij op doek? Zo ziet het op de foto toch naar uit. Ik wens je een goed en creatief 2018 en misschien meld ik mij aan voor een workshop. Groetjes, Christien
Dag Christien, dankjewel voor je reactie. Een enkele keer lijkt het als vanzelf te gaan, maar dat is eerder uitzondering dan regel. Zou het niet onderdeel uit maken van het proces? Een leraar zei eens tegen mij: ‘Als een kunstenaar niet meer worstelt, wordt het werk oninteressant.’ Ik vermoed, dat hij daarin gelijk heeft. Een andere leraar zei eens, dat wie Kunst maakt, tegen frustratie moet kunnen. Dat is ook niet zo’n gekke opvatting, lijkt me. Ja, het leedvermaak: is het niet een vorm van herkenning waar je over schrijft? Nee, ik teken/schilder niet op doek, maar op een bepaald papiersoort. Ik zou het even moeten opzoeken wat betreft merk et cetera. Zal het een dezer dagen doen en in een blog plaatsen. Ontzettend leuk als je een workshop komt volgen; kijk er naar uit. Dank je voor je goede wensen; ook voor jou een inspirerend en heilzaam 2018 Christien.