Wilders raakt een beetje uit het zicht nu ik er gisteren niet aan heb gewerkt.
Vandaag er mee verder. Ik heb niet zoveel tijd, maar maak weer een begin.
Er is altijd zoveel te doen of beter gezegd; ik hou van zoveel dingen. Vanochtend weer even bij de Kringloper in Bussum gekeken. Twee prachtige decoraties voor Kerst gekocht. Ik kan hier echt van genieten.
Een rokje voor 2 euro en ik ben gelukkig.
Verder oefen ik nu elke dag meer met pianospelen en heb mij ook voorgenomen het zingen weer op te pakken.
Ik hou zo ontzettend van zang en verlang er heel erg naar mijn stem te ontwikkelen.
Heb alleen die grote onzekerheid in mijzelf waardoor ik zo aan mijzelf twijfel.
Vooral wat betreft zang.
Maar met het pianospelen heb ik mijn angst om voor te spelen in vier jaar tijd meer en meer overwonnen. Als ik nu op les kom – en ook met dank aan de goede lerares die Leny Schuyt – speel ik redelijk onbekommerd. Dat was vier jaar geleden ondenkbaar.
Je kunt je angsten dus overwinnen en één van de dingen die ik de afgelopen jaren hierover heb geleerd, is dat opgeven geen optie is.
Mijn laatste zanglerares – al weer meer dan een jaar geleden – zei op een gegeven moment tegen mij: ‘Het is niet dat je niet kunt zingen, maar……’
Ik ben er een week ziek van geweest.
Dat ‘maar’ brak me op. Ik hou wel van je , maar…….. Ik vind het wel lekker, maar…..enzovoort.
Toen ze na de vakantie en een huwelijk na zes weken mijn les vergat, ben ik bij haar weggegaan.
Ik heb daar spijt van, omdat het een verloren jaar is geweest wat betreft het zingen.
Beter – zo heb ik ontdekt – kun je doorgaan. Dat is altijd beter dan stoppen.
Je leert alleen maar door het fout te doen.
Pas nu kom ik er achter, dat het oor te dichtbij zit. Ik kan het in dit stadium niet meer veranderen. Een reminder: elke keer voor ik ga schilderen even checken!
Ik zit wel wat te pietepeuteren; ik weet niet hoe het komt. Ben in een voorzichtige modus, blijkbaar. Is niet altijd het meest interessante.
Moet ook nu weer loslaten, dat het niet om het resultaat gaat. Misschien is dat het voorzichtige; dat ik daar te veel in zit.
Mijn ervaring is, dat je op een gegeven moment zo wanhopig van het prutsen wordt, dat de beuk erin gaat. Tenminste bij mij. En dan wordt het vaak pas echt interessant.
Er valt niets te forceren; elke fase heeft haar eigen bestaansrecht.
Grappig de aquarel heeft iets zachts. Boeiend.
Het stoppen is een belangrijk moment.
Dat gaat zo: ik schilder de mond en voel/denk: ‘Nu s is het goed.’
Dan ga ik er meer over na denken en kijken: ‘De midden-mondlijn aan de rechterkant is dieper dan ik deze heb geschilderd.’
Stop. Ik heb geleerd te luisteren naar dat split of a second intuïtieve moment; zo is het goed. Dat is het moment van stoppen.