Het duurde vandaag weer even voordat ik kon beginnen. Het is al weer aardig wat dagen geleden dat ik in de ochtend kon werken.
De avond is altijd lastiger; er is dan al een hele dag voorbij met van alles en nog wat.
Ik zie er altijd ook wat tegenop om te beginnen. Bij een tekening heb ik dat niet; ik kan dat aan. Maar om met het schilderen te beginnen? Het witte, onberoerde vlak. Ik zou het liever uit de weg gaan.
En dan is er toch de afspraak om ook vandaag te werken.
Radi0 4 aan en aan de slag.
Ik kijk naar het portret en denk: ‘Hoe moet ik het doen?‘
Gewoon maar beginnen; er zit niets anders op.
Ik wil bij dit portret vooral aandacht geven aan wat ik gisteren heb geleerd (en ook begrijp); hoe je de contrasten tussen licht en donker tot het uiterste uit elkaar moet trekken, omdat je zo de vorm ( drie dimensie) schept.
Dat is waar mijn schildersvriend Ton heel goed in is.
Voordat ik begin denk ik: ‘vind ik dit wel leuk?‘; zo loop ik het uit te stellen en uit te stellen om te beginnen.
Maar als ik dan de eerst streken heb gezet, neem het werk mij bij de hand en is er de verrassing en het avontuur. Komt het gevoel van uitgedaagd worden naar boven; waar ik van hou.
Terwijl ik aan het werk ben, is er een vlieg in de kamer. Hij/zij gaat steeds op mijn viridian groen zitten. Zou de vlieg denken dat het gras is?