Vandaag begin ik als eerst met het portret; ik wil nog fris zijn als ik ermee aan de gang ga.
Ook omdat ik het niet makkelijk vindt. Waarom? Waarom zou dit moeilijker zijn dan voorafgaande portretten?
Omdat alles zo nauw luistert? Omdat het zo gerimpeld is? Misschien kom ik er achter als ik er mee bezig ga.
Het enige wat nodig is, is rust; stap voor stap beschouwen, schilderen, deppen, opnieuw schilderen, vervagen met water enzovoort.
In mijn centrum blijven en niets ( echt) willen.
Beschouwen, neerzetten, beschouwen, neerzetten; meer is er niet te doen.
De magie zit in het schilderij zelf.
Wat ik innerlijk aan hou, is het beeld van deze oude vrouw. Het is een persoon en heeft op haar eigen wijze een uitstraling die haar haar doet zijn.
Dat beeld hou ik vast en alles wat niet ‘haar’ is, verbeter ik en/of verander ik.
‘God zit in de details’; het is de kleine nuance die haar haar maakt.
Je kunt niet gemakzuchtig zijn. Het vraagt een uiterste eerlijkheid.
Zomaar wat doen, zit er niet in. Dan verbreek je de magie. Bereid zijn tot het ‘gaatje’ te gaan; om haar waarheid recht te doen.
Dat is mijn uitgangspunt. ( Wat ook niet altijd lukt.)
Mijn leraar Ruud Krijnen zei eens: ‘Je kunt maar een bepaalde tijd achter elkaar schilderen en dan moet je stoppen.’
Ja, zo is het ook vandaag; na een paar uur werken, is het voor vandaag klaar.
Ondanks een heel fijn penseel komen de rimpels niet goed tot hun recht. Bedenk plots, dat ik het met aquarelpotlood kan doen/proberen.
Dan heb ik, als het goed is, een heel fijn en scherp puntje en kan ik ze in dunne lijntjes tekenen.
Uitproberen.
Het kan zijn dat ik het hoofd iets te kort ( of te breed?) heb. Of ik er nog veel aan kan veranderen weet ik niet. Altijd weer: hou de verhoudingen in het oog! Al doende is het leren.