Michael Corbatsjov de bruggenbouwer
In de Volkskrant lees ik vandaag in een stuk over Helmut Kohl hoe Gorbatsjov in de WO 2 zijn broer heeft verloren.
Degenen ( leiders) die de WO2 hebben meegemaakt, hebben de ellende van een oorlog aan den lijve meegemaakt en in hun systeem zit het willen vermijden van oorlog.
Gorbatsjov hoort bij deze generatie.
Zo langzamerhand raken deze oorlogskinderen uitgestorven; ik denk dat we daardoor een ander soort leiders krijgen.
Het is een echt krachtige ( Russische) kop. Ik wil goed letten op het vierkante ervan.
Er zijn zoveel subtiele vlekjes in het gezicht van Corbatsjov dat het een heerlijke uitnodiging is om te schilderen. O.a. door de reflectie van das en jasje.
Vanmiddag had ik met een schilder een gesprek. Het ging over hoe hij schilderde.
Op een gegeven moment, zo zei hij, heeft het model niets meer te bieden en uit zijn woorden begreep ik dat hij het dan ‘overnam.’ Of, met andere woorden; de werkelijkheid ( wat hij ziet) loslaat.
Ik begrijp wel enigszins wat hij bedoelt. Dan gaat hij als het ware het beeld artistiek invullen.
Heel interessant. Ga er eens goed over nadenken, peinzen. 
Tegelijkertijd zijn er grenzen voor mij. Na enige gedachten gepuzzel kwam ik tot de conclusie dat ik niet akkoord ga met het schilderij van Kees Verwey. Ik kan de kleuren heel erg waarderen, maar ik vind het afwijken van de vorm too much.
( Bijvoorbeeld in het gezicht; de ogen) Ik heb daarin mijn eigen visie, die ik niet zo goed durf uit te spreken, omdat deze nogal afwijkt van wat gangbaar is. Ben op dat vlak misschien (nog) niet zo moedig.
Het gaat over ego en kunst. Ego is geen kunst; dat is dus heel kort door de bocht mijn visie. Hoe meer ego hoe minder kunst.
I agree met iemand als Eckhart Tolle, die meent dat ‘Kunst’ je op de drempel van het heilige brengt. Om daar ( als kunstenaar) te komen, is het een steeds meer uitkleden van het ego. Ego-kunst ( ‘wat zal ik nu weer eens gaan bedenken’) is naar mijn idee de andere richting op.