Niet altijd heb ik zin. Zoals vandaag. Om tijd vrij te maken om te gaan tekenen.
Dan zou ik liever een dagje wat aanklooien en zonder de ‘must’ van een portret te moeten tekenen.
Tegelijkertijd blijft het interessant om het wel te doen.
Om maar even in de lijn van politici te blijven.
Lincoln heeft natuurlijk een verschrikkelijk mooie en uitdrukkingsvolle kop om te tekenen.
Ik neem er maar een deel van. ( Ja, ook omdat ik geen zin heb in een baard vandaag; dat kost veel tijd en aandacht). Maar nog meer omdat het natuurlijk de scherpte van het gezicht is die zo mooi uitkomt in een uitsnede.
Dus een win-win situatie.
President Lincoln werd geboren in 1809 en ik zal het daarom met zwart/wit moeten doen. Wat wel jammer is. Want ik heb wel weer behoeft aan wat kleur.
In zijn biografie lees ik dat hij werd neergeschoten op 14 april 1865. Wat ik niet wist.
Het is grappig als ik nog wat verder zoek, vindt ik foto’s van Lincoln zonder baard. Zijn gezicht is dan meteen harder.
De (oudere) man met baard heeft iets zachtmoedig over zich; de jonge Lincoln lijkt meer een ‘killer.’
Wat ga ik kiezen? Ik denk dat ik het bij mijn 1e keuze houd.
Als ik begin met tekenen, zie ik dat zijn ogen ‘sanpaku‘ zijn. In de Oosterse filosofie is dit het equivalent voor ‘accident prone’ ( aantrekken van ongelukken)
Bij de ogen weer een ietwat schuine lijn; opletten dus.
Tijdens de regen stond er een tas van mij buiten. Per ongeluk, ja.
Vandaag bekijk ik de schade en zie dat er een aantal van de serie Tekenen en Schilderen met Larouse .inzitten.
Het is prachtig lesmateriaal; ik heb eens de hele serie voor ik dacht 60 euro gekocht.
Leuk om te zien:
Terwijl ik aan het tekenen ben , moet ik aan een van mijn eerste (model) tekeningen denken. (Ik heb hem nog wel ergens; een vergeeld blad met een paar lijnen, maar ik herinner mij de ervaring nog goed., omdat het zo’n diepe indruk op mij maakte)
Ik begon pas laat met tekenen; ik was 35 jaar oud en had nauwelijks getekend.
Op mijn zoektocht naar werk als mode-ontwerpster kwam ik bij het boek Leer Tekenen van Betty Edwards terecht; het was een wake-up call. Hier hoor ik!
Ik ging bij een tekengroep en daar was een naaktmodel van een man. Alhoewel ik nog maar heel weinig tekenervaring had, was ik totaal verliefd op de lijn! Het wonder wat gebeurde. De aanraking ( zo voelde ik het) en mijn ontmoeting hiervan in de vorm van de lijn die ik tekende. Het was een totale liefde die ik voelde.
Nu ben ik 29 jaar verder en ik heb veel getekend en veel lesgegeven.
Er komen, zo lijkt het, een heleboel lagen over deze eerste verliefdheid. Net zoals met elke relatie denk i k.
Soms weet ik niet meer waar die verliefdheid van het eerst uur gebleven is.
Zijn het perioden? Ik denk het van wel. Om steeds dieper te komen. Zoals mijn 32 jarige Amerikaanse vriendin Sarah over haar relatie met haar partner zegt: ‘Het is hard werken.‘
Zo is het met dit ook.
Ondertussen luister ik naar een opera ( Otto Nicolai; Il templario -radio 4) . Ben niet echte liefhebber ervan, maar deze is fijn om te beluisteren. He, dan krijg ik opeens zin om naar een echte opera te gaan.
Ik teken zo’n tekening met een heel dunne punt, zodat ik heel voorzichtig de lijnen kan zetten.
Een van mijn mede-tekenaar bij Tronie in Baarn, zei afgelopen week dat zijn tekening mooier wordt ‘als hij mijn methode gebruikt.’
Grappig toch? Maar, ik begrijp wat hij bedoeld; het zachte zoeken, geeft een gevoeligheid aan een tekening, die je anders mist.
Ik ga de volgende week het boek voor hem meenemen; hij zal er veel aan hebben.
Frederick Franck: Zen Zien Tekenen
Soms gaat alles als vanzelf, zoals bij deze tekening.