Project 365 dagen een portret ( dag 320)
Als ik een portret ga tekenen, zoek ik eerst een groot aantal foto’s op met Google images.
Meestal doe ik dit gelijk nadat het voorlaatste portret af is. Dan kan ik mij als het ware innerlijk al voorbereiden op wat komt.
Ik bekijk ze dan één voor één en kies dan de foto uit die het beste bij wat ik wil gaan doen past.
Zo wil ik vandaag inkt gaan uitproberen.
Ga op zoek op internet hoe je een gewassen tekening maakt.
Elke keer zie ik er weer tegenop om te beginnen. Misschien is het wel omdat een portret om zo’n sterk geconcentreerd werken vraagt.
Ik ontdek ook waar ik sta. Siegfried Woldhek, mijn leraar schildert mensen op zeer bijzonder wijze, maar vaak meer karikaturaal Dat is niet wat ik wil.
Waar ik voor ga is de ‘echte mens’; ik weet geen betere uitdrukking.
Wie is iemand? In haar wezen, zijn zijn? Dat wil ik raken. Daar wil ik bij komen. Dat zoek ik.
Daarom kies ik misschien ook mensen die mij echt boeien, die ik waardeer of bewonder.
Denk dan ook over bijvoorbeeld Wilders na, maar omdat ik het wezen van iemand zoek, is het alsof ik mij dan begeef ik al de pijn die van deze man uitstraalt.
Overigens, ik heb leren tekenen in een verpleeghuis is Tiel. Gedurende drie jaar tekende ik daar de bewoners. Eén van de dingen die ik daar heb ontdekt, is dat ieder mens mooi is als je hem/haar tekent. Omdat je in dit tekenen bij iemands diepste wezen terecht komt. En, ergens is daar altijd iets van schoonheid te vinden.
We beginnen met Paganini; wat een rustgevend beginnen.
Als je onzeker wordt ( krijg ik deze lijn wel goed?) dan verlies je de greep op waar je mee bezig bent. Ik moet meteen denken aan waar ik les in geef; leren tekenen met de rechterkant van je hersenen. Onzekerheid is het terrein van de linkerhersenhelft ( of , in mijn spraakgebruik; de L=modus) Daarom klopt het ook, dat ik de verbinding verliest waarmee ik bezig ben als ik onzekerheid toelaat.
Want dan zit ik niet meer in mijn waarnemingsmodus. Ik ben dan bezig met iets anders.
Hoe kan ik dat doen; loskomen van de onzekerheid?
Weer is het het blindelings contourtekenen. Ik ga een filmpje opnemen om te laten zien wat en hoe je dit doet.
Het blindelings contourtekenen komt erop neer, dat je in een heel,heel langzaam tempo met je ogen langs de lijn gaat en noteert wat je ziet op het moment dat je het ziet.
Je bent als het ware een visuele seismograaf; daar kan de linkerhersenhelft niet tussen komen. En blijf je of kom je weer in het vermogen van echt waarnemen.
De schuine stand van het hoofd blijft om oplettendheid vragen.
Ik kom erachter dat ik niet helemaal goed zit, omdat de ‘stukjes (die ik aan het tekenen ben) niet helemaal passen.
Gelukkig is Mozart erbij to comfort me. Want nu moet ik toch weer het rechter oog opnieuw tekenen.
En ook datgene wat ik van de neus heb getekend, zal moeten worden aangepast.
Maar, elk nadeel heeft ook een voordeel; nu kan ik nogmaals met vernieuwde blik de lijnen neerzetten. En misschien wel beter als voorheen.
www.leertekenen.nl ( tekenmethode Betty Edwards; iedereen kan goed leren tekenen!)