Dat is het leerproces van dit project. Ik was in 1e instantie wel tevreden over Theresa. Ik kon de kleuren wel waarderen en door de donkere omlijsting kwam het licht in het gezicht mooi uit.
De mond was ook oké; het wat gedurfd aangezet. ( Vindt ik nog steeds.)
Wat me er na een tijdje in ging storen, was het rommelige.
Het oog – en dat wist ik wel terwijl ik bezig was, maar omdat het er met pen in stond, kon ik het nauwelijks meer veranderen- is wat te smal. En bij nader inzien had ik de neus iets meer moeten uitwerken. Nu is het wat plat.
Het gaat ook om concentratie. Omdat ik zo weinig met aquarel heb gewerkt, vraag het heel veel aandacht.
Gelukkig kan ik alles zien als een leerproces. Waar ik tot voor kort nog in zak en as zou zitten vanwege een in mijn ogen ‘mislukking’ (‘Ik kan het niet’) ,zet ik nu de tijd niet meer vast.
Het is een ontwikkeling en ook daarin heeft dit zijn plaats.
Ik krijg berichten over bewondering dat ik het nu al zoveel dagen vol hou; elke dag een portret.
Ik heb naar waarheid geantwoord, dat ik het een heel interessant gebeuren vindt.
Als je iets aangaat voor langere duur, komen er altijd moeilijke momenten. Waarin je geen zin hebt, waarin je wanhopig bent ( dat het niet goed is), waarin je bang bent dat je niets te bieden hebt. ( In ieder geval; dit zijn mijn valkuilen ha).
Om dan door te gaan, dat is boeiend. Wat gebeurt er? Over grenzen heen gaan.
Op aanraden van een familielid ben ik bij Netflex de serie Addictied to Food.
Ook daar zie je het; op de moment van grootste wanhoop ligt het moment van grootse vooruitgang.
Een project als dit sterkt mijn karakter. Trekt me uit mijn comfortzone. Maakt me levend.
Als ik klaar ben met een portret ga ik meteen op zoek naar het volgende onderwerp. Ik verzamel in een map alvast foto’s. Op zoek naar die ene foto waarmee ik aan de slag kan. Zo begint mijn geest zicht al voor te bereiden op het portret.
Vandaag is het Karin Bloemen. Wie haar gezien heeft bij het programma Maestro kan niet anders dan onder de indruk zijn van een zo grote persoonlijkheid, kwaliteit en druf.
Ik ben een fan van haar.
Ik moet mij meer gaan bezig houden met warme en koele kleuren.
Onlangs zag ik een heel goede video op Youtube over wat een portret nu tot een goed portret maakt. Van een jonge, getalenteerde schilder. Ga het nog eens opzoeken.
*
Niet zoveel zin om te beginnen. Het zit er niet meer in; lekker weg dutten. Nee, aan het werk. Ik weet dat als ik bezig ben/ga ik er weer in kom en dat het dan goed is.
Een beetje van ‘weer zo’n gezicht’ ha.
Ook heb ik geen echt gemakkelijke foto van Karin Bloemen en misschien zie ik er daarom ook wat tegenop.
Muziek aan en beginnen.
*
Was al een eind met de mond ( lastig om een lachende mond natuurlijk te krijgen) en zie dan dat deze te laag zit.
Altijd is het een gebrek aan ‘verbinden’; verbinden met lijnen,maar ook kleurgebieden. Deze leiden je naar de juiste verhoudingen.
Dat is zo leuk van elke dag een portret; het zijn reminders. Oh ja, op letten. Een volgende keer is de notitie gemaakt en gaat het weer beter.
De zin van oefenen ha.