Tijdens het koffie ( granenkoffie; ik ben de uitdaging aan gegaan om een jaar lang geen koffie te drinken. Ik vind koffie heerlijk, maar tegelijkertijd word je er zo lelijk van – als je ouder wordt. )
drinken kijk ik even naar ‘Over mijn lijk’; een programma van BNN-VARA over jongeren die ongeneeslijk ziek zijn en op korte termijn zullen sterven. Bijna altijd is het aan kanker.
Het scheelt weinig of ik moet er van huilen; het is een echte ‘lijden’–sweg voor de jongere zelf, de ouders, familie vrienden.
Jongste zoon houdt zich al ruim twee jaar bezig met glyfosaat ( werkt o.a. bij OneWold); een bestrijdingsmiddel waarvan de Wereldgezondheidsorganisatie aangeeft, dat het mogelijk kankerverwekkend is.
Monsanto is de producent van o.a. RoundUp waar glyfosaat in zit. Niets is hen vreemd om de productie ervan te kunnen voortzetten: manipulatie, beinvloeding media, ghostwriting zogenaamde wetenschappelijke onderzoeken die moeten bevestigen, dat RoundUp (glyfosaat) niet kankerverwekkend is.
Nederland blijft heel erg achter bij het blootleggen van de praktijken van Monsanto in deze.
Onlangs heeft jongste zoon samen met een collega een uitzending gehad op Radio 1: Reporter Radio.; Giftig Spel; de tactiek van Monsanto.
België, Amerika, Frankrijk en Duitsland zijn veel actiever op dit gebied. In Frankrijk mag het middel niet meer door particulieren worden gebruikt.
Ondertussen worden mensen ziek; kanker. En is er dit lijden.
Deze jonge mensen die sterven.
Tijdens een kastopruiming in het atelier kwam ik een eigenlijk interessant anatomieboek tegen. hET Het interessante is: alles is heel basic.
Bijvoorbeeld: belangrijkste beenspieren.
Wat heerlijk om alleen van doen te hebben met de belangrijkste.
Aan het werk! Vandaag de start met aquarel. Ik zit het een beetje uit te stellen. ha.
Ik heb zoveel lagen onzekerheid in me.Maar goed, met 65 jaar heb ik ook zo langzamerhand vrede met mijzelf; It’s all in the game, niet waar?
Geen gezeur meer en gaan beginnen.
Het lijkt er vaak op dat elk portret haar eigen karakter bepaalt. Ik kan nog zo veel willen, maar vaak is het alsof de persoon die je portretteert de uitkomst bepaalt. Misschien is het, dat ik bewust of onbewust een idee heb van de persoonlijkheid.
Toch geloof ik dat niet.
Wat is het dan wel?
Een vorm van verbinding?