Dacht vanavond rustig te kunnen gaan verder werken aan het portret van Keizer. Blijkt plotseling dat mijn avond al bezet. Daarom nu (14.00) min of meer gehaaste spoed aan het werk.
Kwam deze tentoonstelling op Twitter tegen; ga er zeker naar toe.
Het leven in de grote stad: Isaac Israëls in Museum Het Grachtenhuis
Vandaag nog niet klaar met het portret. Ja, wie moet zich haasten? Ik niet. Ik kan het niet afdwingen; het gaat zoals het gaat. De rasta’s kosten veel tijd. Je denkt ‘het is zwart‘, maar dat is niet zo. Er zit blauw in, paars, roze en geel.
Het is een ( pijnlijk) zoeken. Wat ik doe, is het ‘beeld’ vasthouden. Als ik dit verlies, verlies ik de greep op het schilderen/het portret. Eigenlijk is het een laag in mijzelf vasthouden. Een laag die misschien niet eens zoveel te maken heeft met wat ik zie. Alhoewel dat ook zwaar weegt. Het lijkt een paradox en dat is het wellicht ook wel. Alle Kunst vindt haar oorsprong in de paradox; daar waar de dualiteit een sprongetje maakt als het ware.
Daarom kan ik ook geen ’trucjes’ herhalen. De rechterkant van de rasta’s kwamen er goed uit ( in de strijd.). Nu zou ik willen,dat ik dat opnieuw kan herhalen, maar dat is niet zo. Alles moet in zijn eigen eigenheid doorleefd worden.