In het kader van de Strijkkwartet Biënnale in Amsterdam werd er in het programma Diskotabel vroeg Lex Bohmeijer zich af wat er nu gebeurt als vier mensen samenspelen.
Over het ego dat moet oplossen ten behoeve van het geheel.
Wat ik hoorde, komt overeen met hoe ik kijk naar kunst en nog veel dieper mystiek.
Edgar Tolle heeft het mooi verwoord, vindt ik: hoe kunst je op de drempel van heiligheid brengt.
Het is een complete en bijna onbegrijpelijke paradox. Het vraagt een vorm van totale overgave ( ego-loosheid) terwijl – in the end- je eigen persoonlijkheid het leidend principe wordt.
Het valt bijna niet te verwoorden – en als ik er over nadenk, is dit omdat het naar alle waarschijnlijkheid de dualiteit ontstijgt.
Ga op zoek naar het fragment :
1.02.14 ..er ontstaat een vijfde gestalte….
Het is een heel rustig portret om aan te werken. Hoe komt het?
Het portret van Georgina Verbaan was veel moeilijker. Misschien omdat het zoveel meer kleur en kleur nuances heeft.
Om maar wat te noemen: de haren van Ans Markus zijn vrij strak; een strook zwart/blauw.
In tegenstelling tot de staart en lokken van Georgina minder veel zoekwerk.
Vandaar ook dat het portret uitnodigt tot een wat strakkere stijl van schilderen.
Krijg het portret vanavond niet af. Ik kan wel forceren, maar dat is het mij niet waard. Morgen de laatste fase.