Gisteren lag de tekening van Halina Reijn op de printer en ik keer er vanuit een bepaalde hoek naar. Dan lijkt het opeens alsof de ogen niet op gelijke hoogte zitten. Shit.
Ik kan het nog wel wat bijwerken. Ik ‘zie’ lijnen nier recht, denk ik wel eens.
Ik heb het niet zo vaak, die momenten dat ik denk: ‘Ik geef het op.‘
In dit portret wel.
Ik krijg de ogen maar niet goed. Het is om simpel van te worden. Wat ik ook doe; ik krijg de blik er niet goed in. Ook heb ik alles moeten veranderen; het linker oog zat te dicht bij.
Het zijn van die moment, dat ik ik denk: ‘Ik kan het niet.’
Gisteren zei iemand, dat Giacometti dit ook altijd dacht.
Nu kan ik daar niet zoveel mee en toch herhaal ik het nu in mijzelf terwijl ik verder worstel.
En ik blijf erbij; pas opgeven als alles verloren is. ( en dan opnieuw beginnen.)
“Als een kunstenaar niet meer worstelt. wordt het werk oninteressant.’
Leraar aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen.
Tijdens het worstelen, lijkt er geen enkele waarde in te zitten. Het lijkt een verloren strijd. En dan toch doorgaan. Gewoon doorgaan. Ook zonder moed. Ook zonder hoop. Verder gaan, omdat dit de enige optie is.
De blik begint er nu in te zitten. Het linkeroog moest verder weg en alles is groter gemaakt. Dit betekent ook, dat de neus en mond lager komt, het voorhoofd hoger enzovoort.
De gouache is een heuse ontdekking. Het geeft echt een extra aan mogelijkheden. Het blijkt; je kunt heel goed met aquarel over de (witte) gouache doen.
Ben ik blij mee.