Bij elke tekening is er een barrière die genomen moet worden. Ertegen aan hikken.
En dan toch starten; diep ademhalen en beginnen.
Dan is de tekening af en komt de volgende fase. Gelukkig kan ik een scan maken; als het kleurwerrk mislukt, heb ik in ieder geval een tekening die ik op FB kan plaatsen.
Want nu is er weer die sprong in het diepe. Ik weet wel ongeveer wat ik wil Bij Siegfried Woldhek zag ik werk van Horst Janssen. Meteen was ik er verliefd op. Ik heb het op mijn beeldscherm staan als inspiratie.
Ik zal moeten gaan leren aquarelleren. Ik had hier nooit iets mee; te weinig vastigheid, te waterig.
Door de workshop bij Siegfried heb ik ontdekt, dat aquarel mij ligt. Het expressieve en gevoelige karakter ervan.
Ik merk; mensen willen kleur in een tekening. Dat vinden ze mooi. Op de tekening van Maarten van Rossem wordt matig gereageerd. Misschien ook omdat het voor velen een onbekend iemand is. Maar toch ook, omdat het een gewone zwart-wit tekening is.
Als ik klaar ben met de tekening voel ik me vaak heel verloren. Dan heb je behoefte aan warmte om je heen Een arm of iets dergelijks.
Is het dat leeg-zijn wat zoveel kunstenaars naar drank en/of drugs doet grijpen?
Ik laat het er maar zijn. Weet dat ook dit voorbij gaat en dat het leven altijd verder gaat en dat er zich weer nieuwe energie, vreugde, mogelijkheden aandienen.