Dan denk je; die haren doe ik wel even. Maar wat valt dat tegen. Om tegen de wanhoop aan te lopen! Dan komt er een moment, dat je het gewoon niet meer weet en maar doet. En doet en doet. In de hoop op ergens een antwoord. En ja, dat antwoord is altijd anders dan je had gedacht. Dat is zo’n beetje tot het ‘gaatje’ gaan; met de moed der wanhoop maar doorgaan.
Tenslotte is het goed. Het zachte karakter van de grijze haarbos zit er in.
Na ruim 4 uur intensief werken, neem ik even een korte pauze. Als ik terugkom, denk ik: het is af. Niets meer aan doen.
Het is bijna een wetmatigheid; als in het begin het portret er goed op staat, komt het meestal goed. Als in het begin ( zoals bij Wouter Bos) er al problemen zijn, dan kun je van alles doen en hard er aan werken, maar meestal wordt het niet echt wat.
( Wie overschakelt naar de zienswijze van de rechterhersenhelft kan tekenen; methode Betty Edwards)