Adrinaan van Dis is een bijzondere man. Ik ken zijn werk als schrijver niet zo heel goed, wel zijn documentaires. Ook heb ik diverse internviews van hem gelezen. Ik hou van eigenzinnnige mensen; zij die de moed hebben een eigen visie ten toon te spreiden ook al is dat tegen de gamgbare mening.
Ik kwam op zijn naam, omdat ik een prachtige foto van hem op internet vond. Lijkt me heerlijk om eraan te werken.
Elke keer als ik begin is daar die aarzeling. De lichte ongerustheid; zal ik het kunnen?
Het enige wat te doen valt, is beginnen. Het werkt trekt je er dan in. Waar deze onzekeheid op houdt te bestaan en je geboeid raakt door de lijnen, de kleuren en ik de uitdaging aanga neer te zetten wat ik zie. Van de week kreeg ik een uitnodiging voor de verjaardag van de vader van mijn beide zonen. Op de kaart staat: ‘Als je iets wilt spant de hele wereld samen om je daarbij te helpen.’ Het is een uitspreaak van Paulo Coelio ( schrijver van een van de mooiste boeken die ik ooit heb gelezen.)
Het is mijn ervaring, dat dit waar is.
En zo als je in de modus komt, dat het werk je in haar greep krijgt en je bereidt bent net zolang te werken totdat het goed is, meestal is dat wat er gebeurt.
De afstand tussen de ogen is altijd tricky. Officieel past de breedte van een oog tussen twee ogen.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lichaamsverhoudingen
Maar, elke keer lijkt het weer alsof meten en weten twee verschillende dingen zijn. Tenminste bij mij. Wat ik doe is dat ik én mij naar het andere oog laat leiden door de verschillende kleurvlakken én dat ik het naderhand na meet.
Je moet dat een paar keer fout doen en dan weet je het voor eens en altijd: als je het tweede oog tekent altijd naar het eerst getekende oog blijven kijken en vergelijken. Is het op dezelfde hoogte getekend? Is het even breed of niet? Op welke lijn zitten de beide buitenste ooghoeken? Je moet de ogen in relatie tot elkaar tekenen anders is de kans heel groot dat ze ten opzichte van elkaar niet kloppen.
Ook vandaag een drukke dag. Bespreking over de nieuwe website BrainNews. Vanavond ga ik voor het eerst naar een nieuwe portretschildersgroep in Laren. Dankzij mijn schildersvriend Ton Janssen ben ik er voor uitgenodigd.
Gisteren nog tot 1 uur een begin gemaakt met het portret van Adriaan van Dis. Ik vond dat ik in ieder geval een uurtje moest tekenen. Daarna weer vroeg op; ik met het er echt tussen wringen.
Ben gewoon te moe. Van het soort, dat het mij niet interesseert of een lijn wel of niet goed staat.
Toch maar eerst even rust nemen.
Te laat begonnen; kijken hoe ver ik kom.
Krijg de kop er niet echt goed in. Waar ligt het aan? Kom er niet precies achter. Morgen verder. Ik denk dat de ogen te ver uit elkaar staan en daardoor is de neus ook te breed. Wat een geploeter….Morgen gewoon opnieuw beginnen; er zit waarschijnlijk niets anders op. Een leraar zei eens: ‘Wie niet tegen frustratie kan, moet niet gaan tekenen of schilderen.’ Een waar woord!