Vandaag een vroege start; wat fijn is.
Het is altijd spannend welke kant een portret opgaat. Ik ben niet zo’n rouwdauw; meer van het voorzichtige En tegelijkertijd ook niet altijd; als het moet, neem ik risico’s
Wonderlijk is het hoe het ‘handschrift’ zoveel van jezelf in zich bergt.
Ben al bezig met een slotakkoord; ook in mijzelf.
Een vorm reflectie: wat heeft die project van 365 dagen een portret mij gebracht.
Heel veel vindt ik.
Zo’n challenge doe iets met je. Alleen het volhouden al; door alle ups-and-downs. Het heeft mij o.a. laten zien dat ‘volhouden’ altijd ( en meestal uit totaal onverwachte hoek) zich beloont. Altijd.
Het gaat erom die momenten van ‘pijn’ ( als je denkt echt niet verder te kunnen) te doorstaan.
Het mooie beeld van dat vlak voor het ochtendgloren de nacht het meest donker is.
Wat het mij ook heeft gebracht is een erkenning van wat ik te bieden heb op het gebied van kunst.
Omdat ik voorheen niet zo outgoing was, kreeg ik ook slechts heel bescheiden reacties op wat ik presteerde.
Door open en bloot elke dag te posten, en met dank aan al degenen die mij hebben gevolgd en bemoedigd met hun commentaar/likes, is er een communicatie opgang gekomen over mijn werk.
Het heeft me ook meer zelfvertrouwen gegeven over de kwaliteit van mijn werk.
Dat stukje ( ogen) in de schaduw van de hoed is wel een uitdaging; de subtiele overgang van kleuren en toonwaarden.
Als ik er naar kijk, schrik ik altijd even. Kan ik dit wel? En ook weet ik, dat elke reis met een eerste stap begint. Gewoon de 1e stap zetten. Dan is de voorwaarde voor al wat zal volgen.
Een dierbare deed de mooie suggestie om tot slot (na dag 1) een filmpje te maken van alle tekeningen/schilderijen. Wat een leuk idee.
In de schaduwpartijen zit zoveel kleur; dat is echt zoeken; het is niet-kleur van kleur. Veel moeilijker schilderen, vindt ik, dan de heldere kleuren.
De hoed is de echte eye-catcher waardoor het gezicht nogal klein uitvalt. Wat lastiger is. Alles heeft zijn prijs, ha.