Even een frisse douche en aan het werk.
Wat ik geleerd heb van het wassen van gisteren is, dat het handig kan zijn om lagen over elkaar heen te zetten. Ik denk dat iedere aquarellist dit weet, maar goed ik ben nog bezig alles zelf te ontdekken.
In het begin ga ik alles ‘netjes’ doen; ben voorzichtig en met weinig onverwachte bewegingen. Meestal houdt dit op een bepaald moment op. Je denk-ding kan nooit het karakter van iemand treffen.
Eigenlijk begeef ik mij op een gegeven moment in de chaos of het ‘niet weten.’ Dat zit tegen de wanhoop aan.
Pas dan gaat alles los en moet ik varen op ervaring en wat ik verder nog meer in huis heb.
Dat zijn de moment waarop de magie plaats vindt; onverwachte bewegingen van kleur en vorm die tot een sprekend portret leiden.
Tegelijkertijd is er nooit een ‘vaste regel’; het is beginnen, de commitment ( niet op te geven) en uiteindelijk een vorm van overgave.
Ik had het gezien en niet opgeslagen; de ogen zitten iets te ver van elkaar. Waardoor ook de neus iets te breed is. De afstand tussen het linkeroog en het rechteroog moet net zo breed zijn als het linkeroog zelf. Je ziet op de tekening dat ze te ver van elkaar afstaan.
Ik kan het niet meer veranderen, jammer.
Zo gaat het; al doende leer je. Elke keer dat iets fout is, zal ik een volgende keer nog beter opletten
Blijkt maar weer; niet praten, maar doen.
Het gaat van geen kant; ik heb bij geen van de portretten tot nu zo zitten knoeien.
Overweeg zelfs om het op te geven.
Dan denk ik altijd aan een leraar die tegen mij zei toen ik wilde stoppen met een portret;
‘Je mag het pas weggooien als het compleet en totaal hopeloos is.’
Eigenlijk ging niets vanzelf vanavond. Het zij zo.
Om dan voor vandaag te eindigen met een ander citaat van een andere leraar;
‘Als een kunstenaar niet meer worstelt, wordt het werk oninteressant.’
Daar hou ik het dan maar bij voor vanavond. Want geworsteld is er!
Wel weer een ontdekking gedaan. Eerst de waterverf laten drogen en als ik daarna het wit erop doen ( zoals bij de haren) dekt het beter.