Wat regelmatig zo is; als ik de afbeelding van de tekening zie, zie ik ook dat het hoofd te breed is.
Waar ligt het aan? Na enig zoeken kom ik tot de conclusie, dat de kop bij het linker oor iets te breed is, maar het grote ’te breed’ zit ‘m erin dat de neus ( denk ik) te kort is.
Want ja, Ali B heeft best wel een langgerekte neus.
Als ik de neus langer maak, moet de mond over.
Gelukkig is het potlood; dat kan ik veranderen. Er is nog hoop!
Vandaag laat begonnen. Gisteren sprak ik mijn schildersvriend Ton Janssen. Hij liet mij een aantal van zijn aquarellen zien. Prachtig. En meteen was ik ontmoedigd. Zo mooi!
Ik dacht’ ik kan nooit aan zoiets moois en krachtigs tippen!’
Dan neem ik mijzelf onder handen. Stop! Ik onderhandel als het ware met mijzelf. Om het geloof in wat ik ben doe te behouden. Ja, ik doe het volkomen anders; dat is waar. En ja, het is prachtig werk. Ook waar. Maar, hoe zit het met mijzelf? Op een andere manier maak ik ook mooie dingen.
Ik weiger ( en gelukkig maar) om weg te zakken in een soort van onwaardering van mijzelf.
En ik breng mijzelf innerlijk naar een plek waar ik ‘voldoende’ ben.
Zo gaat dat.
Ga nu eerst zoeken of de neus langer moet. Zo ja, dan moet ik opnieuw gaan tekenen voordat ik verder kan met het schilderen.
Ik wil een ander, meer bewust palet gaan zoeken. Nu schilder ik voornamelijk met 12 kleuren die in mijn LYRA doosje zitten.
Zal morgen aan Ton vragen wat zijn kleurenpalet is.
Ik ga nu eerst maar gewoon meten; met het linkeroog als uitgangspunt. Hoeveel ogen breed is alles?
Kijken of ik er zo uitkom.
Het lijkt mee te vallen; misschien alleen het gezicht links wat smaller.
Ga verder met schilderen en zie dan wel waar ik uitkom.
Het was niet makkelijk! Maar uiteindelijk is het goed zo.
Uit al het kleurige komt Ali B mooi en gevoelig tevoorschijn. Het kan altijd beter!
Tijdens het schilderen bleek wel dat de neus langer moet en dus ook de mond opnieuw tekenen.
Dit is wel een mooi verhaal over hoe als iets verkeerd lijkt, het toch ook weer goed is.
De mond is nu beter.