Vandaag alle cijfertjes voor de belasting naar mijn boekhouder in Amsterdam gebracht; een kantoor dat gespecialiseerd is in belastingaangifte voor creatieve beroepen. Ontspannen business daarom.
Wat zo heerlijk is; sinds lange tijd heb ik een krant helemaal door kunnen pluizen. Wat is er toch ongelofelijk veel interessant nieuws te lezen.
Wat een voorrecht.
Na de cijfertjes op zoek gegaan nar het museum ‘Het Grachtenhuis.’ Het was stralend mooi weer in Amsterdam en omdat ik per abuis dacht dat ik aan de Keizersgracht moest zijn ( in plaats van aan de Herengracht) kwam ik in al dit heerlijke voorjaarsweer een koffie- gelegenheid tegen waar ze decafe met sojamelk op de kaart hadden staan.
Heerlijk, heerlijk in de zon aan de gracht mijn kopje ‘koffie‘ gedronken.
Dat is een vleugje geluk.
Isaac Israëls viel tegen.
En ik bedacht, dat ik dit eigenlijk wel wist.
(De ‘oude’ Israëls is mijn favoriet.)
Als ik naar zo’n tekening van Isaac Israëls kijk, heb ik de indruk, dat hij niet zo heel goed kan tekenen. Tijdens mijn onderzoek naar de kwaliteit van zijn teken (-en) schilderwerk, kom ik ander werk tegen. Van Ronny Abram.
Wat een streling voor het oog!
Je ziet; hij beheerst het metier en meer dan dat.
Voor mijn nieuwe onderwerp kon ik niemand vinden die ik zou willen portretteren en omdat ik vandaag bij de Kringloop een heel kleurige ketting heb gekocht (a 1€) dacht ik dat het misschien wel leuk is om dit project van 365 dagen een portret te eindigen met in ieder geval een paar zelfportretten.
Het is wel grappig vindt ik; ik hoef mijzelf niet mooier te maken dan het ( ik) is (ben.) Integendeel. Ik vind de rauwe realiteit juist het meest interessant.
In mijn begintijd ( zo rond 1995) heb ik heel veel zelfportretten getekend. Als ik er nu – zoveel jaren later- naar kijk, vindt ik ze ontroerend.
Bij de tekening kan ik nog een beetje freewheelen, dat maakt het zo lekker om er aan te werken. Daarna komt het waterverven en dan kan ik meer precies gaan werken. Nu gaat het mij erom of ‘ik‘ erin zit. Of ik mijzelf in de tekening zie zoals ik mijzelf ‘ken‘.