Op zoek naar informatie over het schilderen van een donkere huidskleur kwam ik het één en ander tegen.
Maar ook een vraag die mij blijft intrigeren; in hoeverre kun je van de realiteit die je waarneemt afwijken?
Ik ben altijd een purist geweest met een diepe overtuiging, dat er niets beters en mooiers is dan de realiteit.
Dat het de werkelijkheid is die ons als mensen/kunstenaars de poort opent naar het ‘heilige.’ Dit kan op velerlei manieren; kunst is daar één van. De zogenaamde ‘moderne kunst’ lijkt eerder een andere weg in te slaan; die van het ego.
Wat een tegengestelde richting is.
Wat ik zo interessant vindt aan dit filmfragment op Youtube is, dat er wellicht een mogelijkheid van én én is.
Zoals de maker zegt; ook de oude meesters gebruikten kennis over kleur en vorm om schilderkundig iets toe te voegen.
Ik vroeg me al of ik dit al niet deed? Door met mijn kleuren net tot de grens dat het kan te gaan?
Ik ga er vanuit, dat het een precaire balans is; waar het ego ( het ‘ik wil’) de overhand neemt, verdwijnt het element van heiligheid.
Het is een heel interessante vraag.
Wil ook meer gaan aquarelleren, d.w.z. nu schilder ik eigenlijk min/meer alsof ik met olieverf schilder. Het nat van het aqua gebruik ik niet zo uitbundig als het kan.
Een goede leraar op internet is Joseph Zbukbic. Het is niet helemaal mijn stijl, maar het is een grootmeester zo te zien.
Ik dacht ik ga eerst de kleuren op een proef-velletje uitproberen; vooral omdat ik zo weinig ervaring heb met het schilderen van een donkere huid. Het is een heel nieuw terrein; oude denkwijzen moet ik loslaten nu ik mij bezig ga houden met de donkere huid. Ik vind het geweldig!
Toch nog even helemaal afgemaakt .