Vandaag een volle dag en ik begin vroeg nog wat aan dit portret te werken. Nu wat rustiger dan gisteren ha. Mijn haren zijn nog nat van de douche. Zal ik ze droog föhnen voordat ik ga schilderen? Ik besluit het voorlopig zo te laten.
Zo alles wat gefatsoeneerd. Zo maakt het ruige van gisterenavond het geheel net weer spannend.
Elke kleur moet door mij opnieuw bekeken worden. Je hebt schilders die vanuit een enorme hoop verf op hun palet kunnen schilderen. Bij mij is dat niet zo. Het is een vorm van puurheid, die ik zoek. Elke vlakje moet ik opnieuw bezien en daarom ook opnieuw mengen. Het kan pietepeuterig overkomen. Ik heb het wel eens geprobeerd, zo vanuit wat er (al) is verder schilderen en ik voel me er heel ongelukkig mee. Alsof ik een leugen aan mijzelf vertel. Zoiets.
Daarom hou ik het maar bij mijn eigen manier van werken.
Omdat radio 4 mij niet kon boeien, ging ik weer naar de concertzender en kwam per ongeluk op ‘Klassieke muziek uit Irak terecht en liet het staan. Het heeft iets heel meditatief.
Onlangs keer ik eens terug naar het begin van deze serie 365 dagen een portret. Is er iets veranderd? Ben ik gegroeid?
Dit is een van mijn eerste portretten: Sharon Dijksma
Ik denk dat alles meer sophisticated is geworden en mijn stijl meer is uitgekristalliseerd.
Een leuke manier van leren: Carla Sondheim.
Het lijkt erop – dat zie ik nu pas , dat het systeem van de blog het portret breder maakt. ( Om in het kader te passen?)