Ik heb mijzelf de vraag moeten stellen of ik nog verder aan het portret werk.
Iedereen vindt het portret erg mooi; de kleuren nodigen ook erg uit.
Ik zou er mee kunnen stoppen.
Alleen, ik weet dat het nog niet af was toen ik gisteren stopte. De mond is nog maar een begin, de oorbellen en de hals kunnen nog meer uitwerking krijgen.
Wat vindt ikzelf? Dat is de enige vraag die er echt toe doet. Het is een vorm van eerlijkheid om verder te gaan en het portret af te maken.
Het portret ‘zegt” wanneer ik moet stoppen. Als ik niet luister, komt er ergens een kink in de kabel.
Een nieuwe vondst; de concertzender met de afdeling barok. Wat een rust tijdens het werken.
Het boeit dit portret uit te werken. Zoals het altijd is, als ik/je bezig bent, ga je steeds meer zien. Het is met rust werken; alles doet er toe.
De linker oorbel hangt een beetje te scheef; ik heb niet goed gelet op de negatieve ruimte tussen hals en oorbel. Ik denk niet dat ik het nog kan veranderen; het licht wat op de oorbel valt, verdwijnt waarschijnlijk en dat is ook jammer. Mooi dat paarse erbij.
