Er zijn dagen, dat ik echt geen zin heb om te gaan schilderen. Zo’n dag (avond) is vandaag.
Ook weet ik, dat als ik begin ik er altijd wel in kom.
Overweeg overigens om Facebook te verlaten; het is momenteel op zo’n verkeerde manier in het nieuws ( Rusland o.a.). Een aantal vrienden raadde mij het al aan om naar Instagram te verhuizen; ga het een dezer dagen onderzoeken.
Een leerling van mijn reageerde op mijn ‘discipline van elke dag werken ongeacht mijn stemming’ dat ze mij ‘hard voor mijzelf vond.
Wat zij blijkbaar niet inziet is dat alles wat waarde heeft ook moeite kost. ( Of, zijn er echt waardevolle dingen die je ‘voor niets krijgt?’ Ademhalen misschien en dat je hart blijft kloppen. Een meer verfijnde manier om het te zeggen, is wellicht; dit geldt voor alles wat met relaties te maken heeft.)
De muziek is in ieder geval uitnodigend.
Je moet bij zo’n portret ( en ik denk dat dit voor alles wat je schildert of tekent geldt) toch maar helemaal in iemand ( of iets) duiken. Je er intens mee verbinden.
Er bijna deel van zijn.
Dat zijn intense processen.
Merk dat ik ook even genoeg ‘grijze mannen’ heb gehad. Ga op zoek naar iets kleurrijks.
Het is misschien wel eens leuk een eerste opzet te laten zien.
Het is een interessant portret om te schilderen en tegelijkertijd niet makkelijk. De ogen is echt een zoeken. Zou dit komen, omdat het Aziatische ogen zijn en ik/we niet gewend zijn dit te tekenen?