151 Xi Linping, president China (slot)

Tijdens de Master bijeenkomst hebben we het gehad over het onderwerp van dit moment: ‘Iemand tekenen die ik nooit zou willen tekenen.’

Ze noemden Wilders nog. Het is waar; hem zou ik nooit willen tekenen. En zo kwamen we op nog een paar namen: Le Pen, Stalin, Rita Verdonk, Baudet.

Het onderwerp is blijkbaar nog niet klaar.

Tijdens dit onderdeel van het project 365 dagen een portret deed zich een vraag voor. Zou ik ook Hitler kunnen tekenen?

Het antwoord is ‘nee.’

Ik zou het moreel niet kunnen verantwoorden en naar alle waarschijnlijkheid zou het ook emotioneel veel van mij vragen.

Zo kom je tot onverwachte ontdekkingen tijdens de zoektocht naar onderwerpen voor dit project.

Op de plank heb ik nog staan ‘oudere vrouwen die het grijs vieren.’

Maar nu eerst verder met Xi Linping; het is tijd dat het portret af komt.

Op een gegeven moment heb ik er genoeg van en ga ik sneller en meer onbezonnener te werkt. Dat is niet altijd verkeerd; er ontstaat dan een soort losheid die in het precieze werken verloren is gegaan.

Voor een buitenstaander kan het misschien allemaal nogal vanzelfsprekend lijken. Maar soms kan ik heel lang op een klein detail zitten. Zoals nu bijvoorbeeld met de linkerkant van het jasje; ik krijg de lijn maar niet goed.

Ik weet ook dat dit komt doordat ik teveel naar het jasje kijk en niet de kraag van het overhemd als negatieve vorm van het jasje gebruik. Het is dan ploeteren en ploeteren en niet opgeven.

Als een kunstenaar niet meer worstelt, wordt het werk oninteressant.

Het is de mens ( geest) die worstelt met de materie. Dat is het leven.

Wie opgeeft, maakt het niet interessanter.

Soms lukt iets, soms niet. Soms is wat mislukt lijkt later een mooie vondst. Het enige dat er te doen valt, is doorgaan. Meer niet.

De natuur moet elke penseelstreek bepalen. Alleen door haar te schilderen zoals ze is zonder te selecteren of af te wijzen, kun je Gods waarheid onthullen.

Simpel gezegd; schilder wat je ziet, teken wat je ziet.

Uit Effie Gray ( Netflix)

De uitdrukking van de mond kostte nogal wat moeite.

Het is zo zeggend en luistert zo nauw.

Het zit er bijna in; niet helemaal.

Dan denk ik altijd aan de de mandala’s die in kloosters van zand werden gemaakt. De monniken waren verplicht er één opzettelijke fout in te maken. Immers, alleen Allah is volmaakt.