Ik ben een groot bewonderaar van Meryl Streep (1949); als actrice en als persoonlijkheid.
Bij Pinterest krijg ik soms interessante meldingen.
Vandaag deze over huidskleuren
Ook dit: een reuze interessant en informatief pagina over drie belangrijke dingen bij het tekenen van een portret:
Er is een keur van foto’s van Meryl Streep en wat een prachtige vrouw. Ook een vrouw, die het aandurft oud te worden.
Ik heb uit de veelheid van mogelijkheden een tere foto van haar gekozen. Ik had haar wel als oudere actrice willen afbeelden ( bij voorkeur zelfs), maar kon hier geen foto van vinden die haar karakter goed weergeeft.
Dit is een 2e keus en ook interessant.
Want hoe verwerk ik het tere ervan. Aquarel leent zich daar wel voor, denk ik.
Het is altijd wel even diep ademhalen zo bij het begin van een nieuw portret. De angst ( onder de oppervlakte) dat ik het niet voor elkaar krijg. Maar ook de moeite die er ongetwijfeld zal komen; het er tegenop zien.
Het is net zoals met mediteren; ik registreer het en dat is het. Ik plak er niet aan vast. Ga aan het werk.
De foto is wat vaag, vager dan het in dit bericht laat zien. Leuk om uit te proberen. Misschien met een lichte wash als ondergrond. Nu eerst de tekening.
Het zijn weer schuine lijnen bij oog,, neus en mond en omdat ik van mijzelf weet, dat ik hier makkelijk de mist in ga, zet ik de richting vanaf het begin neer. Ik schat de afstanden; het hindert niet als dit anders blijkt te zijn. De richting blijft immers hetzelfde.
Door het dagelijks werken, ontdek ik groei in mijzelf. Zoals ik mijn cursisten tijdens de lessen leer; tekenen ( en ook schilderen) is je begeven in een abstractie van lijnen, ruimten, verhoudingen en licht en donker.
Er zijn geen namen meer; het te tekenen (schilderen) beeld is een samenspel van bovengenoemde visuele onderwerpen.
Onze linkerkant van de hersenen is de kant, die wil benoemen; de realiteit afbakenen in hapklare brokken. Dit zal altijd een ziel missen.
Door je te begeven in de ruimtelijke taal omzeil je dit ontzielde waarnemen.
Dat is een groeiproces. Ook al teken nu nu al bijna 20 jaar, ik ontdek door dit project van elke dag aan een portret werken, dat dit vermogen zich uitbreidt en groeit.
Steeds meer kom ik terecht in deze visuele abstractie waardoor ( en dat is de paradox) het portret, de realiteit zich schept.
Tekenen/schilderen vraagt om vertrouwen hebben; dat de lijn die je tekent zal kloppen.
Als je je daar voortdurend mee bezig moet houden, zal het niet kloppen. Er is sprake van een constante paradox. Dit vertrouwen ontwikkel je (ik) door te oefenen. Dat is het credit dat je er door opbouwt; je geest leert te vertrouwen op wat je doet.
En je moet geen compromissen willen sluiten. Dapper zijn. Wat niet klopt, moet weg en opnieuw gedaan worden. Zo vormt het ook het karakter.
De beloning is de ‘waarheid’ en dat brengt altijd vreugde met zich mee.
Er is altijd moment van ‘oplichten‘; plots, in a spilt of a second’ zegt het portret ‘zo wil ik zijn.’
De logica kan daar niet mee toe. Die zegt: ‘Laten we nu eerst de haren ook nog tekenen, dan is het portret helemaal af..‘
Ik heb geleerd te luisteren naar het moment van ‘oplichten.’ Stoppen, wat mijn logische mind ook zegt.
Inspirerend, in feite ontroerend. ( toespraak voor graduate Art studenten)