Gisteren met behulp van jongste zoon mij op Twitter begeven. Het idee is om het 365 dagen een portret ook dagelijks op Twitter te plaatsen.
Voor wie mij wil volgen:
Op de één of andere manier wordt het nu meer serieus. Moet ik mij daar iets van aantrekken? Of gewoon doorgaan zoals ik nu ook doe. Ik had het al met het Facebook verhaal; een aantal weken geleden besefte ik, dat wat ik eenmaal op mijn Facebookpagina plaats overal op internet te vinden is. Ook de minder goede tekeningen. Mijn jongste zoon vertelde, dat je dit wel kan verwijderen.
Wat ik misschien t.z.t doe met de tekeningen die ik heb geplaatst als ik weinig of geen tijd had.
Maar, ik merkte al dat ik het niet meer zo snel doe; iets plaatsen waar ik niet 100% tevreden over ben
Vrouwen worden steeds vaker mooi oud.
Maken van hun ‘op leeftijd zijn‘ iets moois.
Is dit de verdienste van de emancipatie?
Immers, onze moeders sloofden wat af met grote gezinnen en als ze oud waren, waren ze meestentijds versleten.
Niet deze vrouwen!
Mijn model voor vandaag is weer een fashion icoon (en levende legende) Carmen Dell’Orefice (1931) De foto waar ik mee werk is van 2012 Ze is dan 81 jaar.
In de documentaire About Face; The Supermodel Then and Now zien we haar jong en oud.
Nu ik via Twitter mijn publiek ga uitbreiden, is er het gevaar dat ‘ik mijn best ga doen‘ en zoals iedereen weet, komt dat de kwaliteit meestal niet ten goede.
In mijzelf heb ik zo’n lijntje met God ( je mag het elke naam geven; het Heilige of wat dan ook) en dan ervaar ik dat het wel goed komt. Ook zeg ik tegen mijzelf: ‘Je kunt het wel.‘. Wat ook zo is.
Het is uiteindelijk een vertrouwen op eigen kunnen.