Ik kan dit maar niet uit mijn hoofd krijgen; een 3 jarig jongetje ( net uit de luiers) die op z’n tweede een concert van André Rieu bijwoont en zegt:”‘Ik wil viool spelen‘ Na een jaar speelt hij samen met het orkest van André Rieu.
Je ziet mensen huilen als ze hem horen spelen. Waarom? Omdat het zo onbegrijpelijk is, dat een kind van drie dit kan.
Wat gaat er in dat hoofdje om? Het jongetje Akim Camara speelt alles uit zijn hoofd.
Hier nog een kind wat als een volwassenen zingt: Amira Willighagen.
Is dat iets van onze tijd? Of, zoals iemand zei; vroeger bestonden deze kinderen er ook, maar niemand hoorde van hen.’
Wat wordt er van deze kinderen?
Worden ze geëxploiteerd? Dragen ze lasten ( ook muzikaal) die voor hen vaak veel te zwaar zijn?
Of…?
Ik moet nu al de grote gebieden in het haar tekenen; want ik weet, dat als ik dit niet doe, ik later in een soort chaos terecht kom.
Ik ga het nog een keer uitproberen; een wassing met Oost-Indische inkt en daarna kleur.
Het is een mooie tekening en ik zou ook gewoon alleen met kleur kunnen werken. Maar ik hou vast aan de koers die ik gekozen heb.
Oost-Indische inkt is in die zin moeilijk; wat er eenmaal staat, kun je niet meer verwijderen. Het vraagt om concentratie en weten wat je doet.
De haren vragen wat mij betreft ook om bijna als een laserstraal te kijken; anders raak ik letterlijk en figuurlijk het spoor bijster en raak ik verdwaald in een oerwoud van vorm en lijn. Ik vind het wel leuk, omdat het een uitdaging is.
Zie een beetje op tegen het wassen; zal ik de tekening niet verknoeien? Neem mij voor met een nogal dunne wassing te beginnen en mij te beperken.