Niet in de mood om iets te doen; wil lui zijn, binwatching op de bank. Zoiets.
Dan toch mijn spullen pakken en verder met het portret van Whoopi Goldberg.
En muziek aan; dat helpt altijd.
Ik vind het een moeilijk portret; met al het licht en donker moeilijk toegankelijk.
Gewoon maar doorgaan; dat is het enige wat er op zit.
Het portret is één grote worsteling. Als een caleidoscoop komt een keur van gevoelens aan bod: ik kan het niet, ik wil stoppen, waarom zou ik al deze moeite doen enzovoort.
En dan toch doorgaan; met de moed der wanhoop.
De mond zit in de ‘gevarenzone’; ik heb hem waarschijnlijk te klein getekend.
Niet breed genoeg aan de donkere kant van het gezicht.
Terwijl het juist de mond is die het karakter van Whoopi Goldberg moet aangeven.
Op hoop van zegen; letterlijk.
Nooit stoppen als het slecht gaat, heb ik van een schrijver geleerd. Ik was het bijna vergeten.
Morgen waarschijnlijk de laatste en slotfase van deze aquarel.